SİZDE KAFANIZA TAS YİYENLERDEN MİSİNİZ?

Bu hafta yeni eğitim, öğretim yılı başladı. Tüm öğretmen ve öğrencilerimize başarılar diliyorum. Kozan lisesi öğretmenlerinden Nuri Gündüzalp, Feyyaz Öztürk, Aydın Bulut, Hüseyin Çetin, Mehmet Yıldırım, Mahmut Doğanay, Talat Dağlı ve kaybettiğimiz tüm öğretmenlerimizi rahmetle anıyorum. Ne zaman okullar açıldığında, çocukların sesleri okulları sınıfları neşeli bir şarkı tadında doldursa, aksine beni bir hüzün sarar. Çocukluğum gelir aklıma. Cumhuriyet Mahallesi’ndeki.. Kaan sokakdaki.. çay başındaki.. Ve o pazar günleri gelir aklıma. Hafta içi okula gider, hafta sonları babam Gö Osman ın söylediği çökelek türküsü eşliğinde at arabası ile Nizamettin Erol abinin bahçesine çalışmaya giderdik. Bahçe işlerinde babama yardım ederdik. Pazar günleri ögleden sonra eve dönerdik. Dönerken sokakta oynayan cin Ali, çenko Bayram, kepçe Mustafa, yeşil Ali, yanık Yusuf, göde Ertuğrul, kel Apo, Özer, paça Arif, alım İbo yu görür onları kıskanırdım. En kötüsü neydi biliyor musunuz? Annem elinde naylon ibrikle o meşhur mavi legenle bizi karşılardı. Bir tarafta fokur fokur eden kara kazan kurulmuş, altı odunla tutuşturulmuş kaynıyor. Ben hep önce banyoyu Memet abim yapsın diye itiraz ederdim. Sanki kurtulacakmışım gibi! Annem banyoyu içerde yaptırdığında legenin etrafına kalın muşamba sererdi, etraf yaş olmasın diye. 10 yaşını geçtikten sonra anneme çok yalvardım, dışarda çimdirirken iç çamaşırımı (kara don) çıkarma diye. Tabiiki her itirazımda o banyo tasını kafama yerdim. Kafama yediğim her tas Cüneyt Arkın'ın tabancası gibi ses çıkarırdı. Çocuktuk ama çok utanırdık. Şimdi bakıyorum da eski sevgi, saygı, terbiye, utanma, ayıp diye bildiklerimizden çoğu kalmadı.. Birgün hiç unutmam çocukluk arkadaşlarımdan Adem, banyo yaparken yaramazlık yapmış annesi Ayşe abla dur yapma falan derken Adem poposunu sobada yakmıştı. Acil olarak hastaneye götürmüşlerdi. Bu olay sokakta çocuklar arasında günlerce konuşulmuştu. Böyle kazalarda olmadı değil hani. Bazen hafta içinde de kafama tası yerdim. Gülle, top, fırıldak oynarken veya lastikle kuş avlarken her tarafımı toza toprağa bulardım. Eve geldiğimde annem beni azarlar Arap sabununu lifle batırarak vücudumu sürtüp, tası kafamdan eksik etmezdi. Annem beni çimdirirken o su, her zaman çok sıcak olur, veya bana öyle gelirdi. Hiç bir zaman dımılık görmedim. Orta yerde banyo yapardık. Fakat hasta olmazdık. Şimdi doğal gazda, sıcak suda, sımsıcacık odalarda hasta oluyor çocuklarımız. Teksas, Tommiks, Zagor çizgi romanları gibi Fırt, Gırgır dergileri okurduk. Çocukluğumuzun en büyük eğlencelerinden biride siyah beyaz televizyonlardı. Bizim televizyon un markası Nortmendeydi, regülatörü vardı. Onu televizyonun alt veya üstüne koyardık. Amerikan kovboy filmlerini, dizilerini çok seyrederdim. Ama şimdi Amerika'nın zerresini sevmem! Hey gidi günler heey.. Özlenen, unutulmayan günlerdir o günler. Şimdi düşünüyorum da hep çocuk kalabilseydik, keşke o tas yine kafamda patlasaydı. Eskiden hayat zordu, ama huzur vardı. Yaşam güzeldi. Şimdi ihtiyarladık, iyi ki o günleri yaşamışız. Nerde o eski kaybettiğimiz güzel insanlar, nerde o eski güzel günler diyorum. Çok özledik çook... (Geçmişini bilmeyen, geleceğini inşa edemez.) Günün tavsiyesi: Size bir iyilik sırrı vereyim mi. Mahallenizin muhtarını arayın, çocuğuna okul kıyafeti alamayan yüzlerce aile var! Birini giydirin, aramızda kalsın.. Günün şiiri: Kalk gidelim desem çocuklarıma Gidecek bir yer yok, dünyadan başka biliyorum Cüzdanlarını parayla dolduran insanlık Kirlettikleri dünyaya anıtlarını dikiyor artık Gel gör ki çocukların büyüdüğünü Görmüyor dünya Sokaklarımız ekmek kokmuyor Köy yolunda çocuklar koşmuyor bir kelebeğin peşinden Bahçede açan bir nergize mutlu olamıyor analar Biliyorum içimde ki umudumu öldürdüm anne Düşlerimde gülen çocuklarla El eleyim şimdi Her akşam onlara bir parça ekmek götürüyorum Bir bir bulutları topluyorum gökyüzünden Umudumun kemiği sızlıyor biliyorum Ağlayan bir şiir var yüreğimde Hangi kalemle Hangi kağıda ne yazacağımı bilemiyorum Kalk gidelim desem çocuklarıma Düşlerimden başka gideceğim bir yer yok biliyorum Ayşe Akdoğan