Ferdi Tayfur Çukurova’nın yanık, içli ve hüzünlü sesiydi…

Çocukluğuma ta 70’li yıllara gittim bir an,. Genç kızlar çeyiz sandıklarına Ferdi’nin fotoğraflarını çerçevelettirip saklıyor; Kozan Belediye Sineması!nda Çeşme filmini izlemek isteyenler kuyruklarda bekleşiyorlar. Filmi izleyen herkesin gözleri ağlamaktan şişmiş; Necla Nazır’ın kötü karakteri canlandıran babası Erol Taş’ı görseler öldüresiye dövecekler... “Huzurum kalmadı fani dünyada, gelemem sevdiğim kader bağlıyor” Plaklar, ardından kasetler, filmler hep Ferdiciyiz. Emmoğlu Muhammet’in sesi taklit etmekten yok oluyor, adeta Ferdi’de kayboluyordu. Vallahi billahi “ o siyah gözlerinin hayalini görür gibiyim/ ammaan amaaaan/ digel zalim digel hayiiin hastetindeeeeen bu virane handa/ Ölür gibiyim ammaaan.” Cumhuriyet dörtyolundaki Yesir’in bakkalından Nur sinemasına duyulurdu sesi. Sonraları uzun Samsun’u emmisi olan babam gibi içe içe sesinin gücünü azalttı, öbür tarafa erken gittiler. Babam ona çok güzel yer ayarlamış ki ablam rüyasında apaçık görmüş... Neyse ah Ferdi ah! 80’li yıllarda lisede çoook yadelleri söyledim. Bakışların bana biraz cesaret versin dedik. Üniversite kantinini emmoğlu ile inlettik. Hadi gene köyümüze geri dönelim dedik. Sonra bir dönem toplumcu müzik Ahmet Kaya, Livaneli varken niye teslimci Ferdi dinliyoruz ki dedim. Ayrılığı bana sor çıktı, sabahçı kahvesi yine girdi kalbimize. İktidarın ve ortaklarının bugünlerde sık söz ettikleri terör örgütü lideri Öcalan dahi “ Ferdi Tayfur Çukurova’nın ezilmişliğini anlatan yanık sestir” diye yazdı... Ferdi Tayfur içimizde hep kaldı. Son yıllarda dahi hiç kopmadık ondan çünkü Ferdi geçmişimiz, hatıramız, çocukluğumuz, ezilmişliğimiz ve ruhsal tatminimizdi. Filmin sonunda şarkıcı olurken geçmişin intikamını alan onunla birlikte bizdik çünkü... Öldüğünde çok üzüleceğimizi biliyorduk, şimdi bir durgunluk, bir sakinlik içerisindeyim ve babamızı, arkadaşlarımızı, dostlarımızı, ulan kimleri kaybetmedik ki? Diyor ona ağlarken aslında geçmişimize ağlıyoruz. Allah rahmet eylesin.