YOKLUĞA YAMA YAPANLARDANDIK…

Bizler de bir vakitler çocuktuk, hayallerinden yokluklara yama yapan. Yağmur kış kıyamet. Doksanlı yıllar. Kozan da Sabaha karşı, Andıl ayazına aldırmadan babam Gö Osmanla beraber, Şimdiki gibi olan yollarda, çamura bata çıka, çarşıya gidiyoruz. Ellerim donmuş. Babamdan yalvar yakar deri eldiven istiyorum. Akbaş Enver abinin tablasında görmüşüm. Simsiyah, fiyakalı, parlak eldivenler. İlle de benim de olsun... Babam duruyor yolun ortasında. Ben "Kızacak mı bana?" diye düşünürken, o elimi alıp üç yerinden yamalı ceketinin cebine sokuyor ve "İnsan eldivensizlikten değil, sevgisizlikten üşür." diyor. İşte, bu da benim ilk hayat dersimlerimden biri oluyor. O gün bugündür, ne zaman ellerim üşüse, sevdiğim birine sarılırım. Ten teni ısıtmalı, ten tene iyi gelmeli. Yoksa şu hayatımıza doldurduğumuz ıvır zıvır eşyalar bizi kandırmaktan başka bir işe yaramıyor. Bir işe yaramayan ıvır zıvır insanlar gibi... KOZANLI Bakale deyip söze başlar Allah’ına gurban olur dağlar taşlar.. Içcık küfür etse de nezih, müstesna, zarif, beyefendi bir adamdır Yaz kış tarlada çalışır O misilli gençlikleri ariye gider Acemiliğime geldi deyip Bir daha yaşamak isterler.. Gerekirse aç gezer ama şık gezer Uyanıktır askerde en arazi işleri kapar Gündüz Hadise, gece Müslüm dinler Kenar mahallede berduş, Saimbeyli caddesinde can kuştur Sinemaya tek girse de, yek çıkmaz Yaşlandıkça gençleşir Yediği kebaptan, tuttuğu takımdan Ve sevdiği kadından vazgeçmez Tesbihi sallamak yerine Hakkını vererek çeker Geliyorum dediğinde gelir Gidiyorum dedi mi kralı durduramaz gider Nereye giderse gitsin Kozan ı över İsterse dünyanın bir ucuna, İsterse fizana gitse de Elbet bir gün Kozan a döner... : Günün sözü: "Denildiği kadar; OKUMAYAN bir toplum değiliz tabii ki..! Erkekler bildiğini okuyor..! Kadınlar da onların canına okuyor...!"